Af en toe blog ik over dingen die – meestal – iets met mijn werk te maken hebben. Eerder gepubliceerde blogs vind je terug via mijn Linkedin-profiel.

Profvoetballer

Wat wil je later worden? Die vraag werd me een generatie geleden vaak gesteld. Mijn antwoord was eerst makkelijk: profvoetballer natuurlijk! Vroeger deed ik niets anders dan voetballen. Altijd pielen met een bal, dan word je daar vanzelf handig in. Als blij aapje was ik ooit op straat een balletje aan het hooghouden. Een langslopende mevrouw bleef staan en gaf me een lief compliment: “Het lijkt wel ballet wat je doet!” Aapje nóg blijer.

Het punt was dat ik natuurlijk niet goed genoeg was om profvoetballer te worden. Dus op een gegeven moment kwam ik met dat kinderachtige antwoord niet meer weg. Maar ja, sport was en bleef in die tijd het enige dat ik leuk vond. Wat wil je later worden? Sportarts of sportleraar? Die opties vielen af toen bètavakken te moeilijk bleken. Sportjournalist dan? Had gekund…

Sport – vooral voetbal – is altijd de saus van mijn leven gebleven, maar qua werk is het (nog) niet meer geworden dan een enkel toefje slagroom op een van zichzelf al overheerlijke taart.

De prachtige paradox is dat ik nooit koos voor een bepaald vak, maar altijd plezier heb als ik werk. Ieder baantje, iedere opdracht vond en vind ik leuk.

Natuurlijk baal ik ook weleens van werkgeneuzel. En soms loopt het emmertje over. Maar als de werkwedstrijd eenmaal begonnen is, als ik de uitdaging ben aangegaan en samen met andere enthousiaste en toegewijde mensen voor het beste resultaat ga, als ik met lieve complimenten en geld word beloond voor mijn bijdrage, dan word ik altijd vrolijk en ben ik niet te stoppen.

Eigenlijk is het net profvoetbal wat ik doe.